วันนี้ข้าขอท้า "ไอ้กวีขี้หมา"
จากภาพที่ข้าโพส์เอ็งคงรู้และข้าคิดว่าเอ็งรู้นะว่าเอ็งกล่าวถึงใคร ใครคือครอบครัวที่เอ็งว่า ถ้าเอ็งไม่รู้หรือแสร้งไม่รู้ข้าบอกให้ก็ได้ว่าเอ็งว่าข้าอยู่
ไอ้สิงหา เอ็งไม่สำนึกและยังไม่สำเนียกอีกหรือว่าไอ้สิ่งที่เอ็งทำนั้นมันเป็นอะไรอย่างไง ไอ้การที่เอ็งมาขออาศัยอยู่บ้านข้า แม่ยายข้าให้เอ็งอยู่ให้ข้าวยัดทุกมื้อ ให้ไปตัดไม้มาทำกระท่อมเอ็ง นี้ไม่ได้ทำให้เอ็งสำนึกอะไรบ้างหรือ
แถบอิสาน ผู้คนที่ข้ารู้จักก็เตือนข้าแล้วเรื่องเอ็ง แต่ข้าไม่อยากเชื่อคำคนจากใคร ข้าอยากรู้ด้วยตัวเอง แล้วไง ข้ารู้แล้วแฟนข้ารู้แล้ว แม่ยายข้ารู้แล้ว เอ็งทำตัวเองเองใช่ไหม?
ถ้าเอ็งแน่จริงเอ็งมาที่นี้อีกครั้งสิวะ เอ็งเมาเอ็งกร่าง ร่ายกวีเอี้ยๆ ที่มีแต่ดิบ หยาบ เถื่อน เมาทีไรโทรฯ หาผู้หญิงมายุ่งย่ามในบ้านข้า นอนกอดพรอดรัก แม่ยายข้าไปเห็นไม่ใช่ข้าว่าเอง อีกอย่างที่เอ็งบอกว่าข้าจะเอาเด็กที่เอ็งพามาไปทำอะไรนั้นนะ เอ็งคิดไปได้ไงวะ ที่นี้บ้านเมียข้า บ้านแม่ยายข้า เอ็งเอามันสมองส่วนไหนคิดว่า ข้าแค่อยากให้มันดูดี ไม่ใช่กางเสือนอนกอดกันริมน้ำ เอ็งไม่อายเด็กอาบผีสางหรือวะ มันน่าอายไหมวะ
พอเพื่อนๆ ข้ามาพูดคุยเรื่องวรรณกรรมเอ็งเงียบ ไอ้ห่า...เอ็งนะเก่งจริงก็ตอนเมาและอยู่ต่อหน้าผู้หญิงเท่านั้นหละ
แล้วไงพอเงินเอ็งหมดสร้างเรื่อง โทรฯ ไปให้ผู้หญิงของเอ็งโอนเงินมาให้โดยกุเรื่องต่างๆ นานา ให้คนอื่นที่ไม่รู้เรื่องเดือนร้อน ไอ้ชาติหมา พอข้าจับได้ไล่ทันก็ขอโทษกราบตีนข้า ถุย!!! ไอ้ห่าเอ็งทำไปนั้นเพราะเอ็งอายหรือว่าอยากให้เรื่องจบๆ เท่านั้นเองล่ะวะ เอ็งไม่ได้สำนึกและสำเนียกอย่างแท้จริงหรอกวะ
โกสินทร์ที่เอ็ง (อิจฉา) ว่ามันนั้นนะ ที่เอ็งเอาชื่อเขาไปอ้างเพื่อขอเงินเดินทางไปเหนือไปไหนต่อไหน เขาพวกข้าบอกเอ็งคำเดียวว่า "ไอ้...วย" สะใจไหมวะ
ตอนนี้เอ็งก็แค่ตัวตลกในวงเหล้าเท่านั้นล่ะ!!!
โถ่...อยากอยู่อย่างสมถะ ห่า! พอเมาแล้วโทรฯ ชวนผู้หญิงคนโน้นคนนี้มา แล้วอย่างนี้เอ็งจะอยู่อย่างสมถะได้อย่างไรวะ เด็กที่หอโอ๊ดมันยังรู้เลย
เอ็งพร่ำถ้อยในบล๊อกอย่างสวยงาม เป็นกวี ถุย! เอ็งมันแค่คนเขียนกลอนได้เท่านั้นล่ะวะ เอ็งยังห่างไกลจากคำว่ากวีเยอะ อย่างดีเอ็งก็ได้เป็นแค่ "นักกลอนชั้นสวะ" คนหนึ่งเท่านั้นเองล่ะวะ
แหม๋...จะเดินทาง อย่างอย่างโน้นอย่างนี้ ปั้นถ้อยคำสวยหรู เวร...อ้างอย่างโน้นอย่างนี้ รีดไถ่เงินผู้หญิงในบล๊อกในเน็ต ไอ้ชาติหมาเอ๋ย ไม่สำนึกเลยนะเอ็ง
เอ็งนะมันนกสองหัวพออยู่กับข้าพูดอย่าง พออยู่กับคนอื่นพูดอย่าง อย่านึกว่าข้าจะไม่รู้นะ แต่ข้าไม่พูดเองเท่านั้น ถุย! ไอ้นักกลอนสองหัว พอเมาแล้วกร่างไม่เห็นหัวใคร มีนักเขียนที่ไหนไม่รู้จักความชั่วของเอ็งบ้างวะ เพียงแต่คนอื่นไม่อยากพูดเท่านั้นเอง
ข้าเคยบอกแล้วข้าอยู่ของข้าเฉยๆ อย่ามาเตะต้องข้า ไม่งั้นข้าเอาคืน
ไอ้นักกลอนชั้นสวะ เอ็งแน่จริงเก่งจริงก็เอาความจริงมาพูด เอ็งกล้าพอไหมวะ ไอ้ชาติหมา ข้าขอท้า
๑ / ๐๒ / ๕๒
มหาสารคาม
